szaszłyki po meksykańsku

nie dbam jak to brzmi, nie obchodzi mnie, czy w meksyku jedzą szaszłyki… „można gościom” padło po paru kęsach dzisiejszego obiadu.

najpierw muszę zdradzić sekret: czasami jesteśmy bombardowani mięsem dość niewiadomego pochodzenia. do naszego zamrażalnika trafiają kawałki cielęciny, polędwicy wołowej o tajemniczym rodowodzie i podejrzanie niskiej cenie. takie „prosto od chłopa”. bez akcyzy. spod lady. z trzeciego obiegu.

dlatego, gdy nasza córka w trakcie dzisiejszego obiadu rzuciła słodko: „a wyobraźcie sobie… że jesteśmy.. PADLINOŻERCAMI”, trochę zamarłem. a potem pomyślałem, że powinna oglądać więcej kuchnia.tv. a mniej animal planet.

ale do rzeczy. otóż mięso to, po mrożeniu (mam na myśli konkretnie polędwicę) średnio nadaje się na befsztyki. postanowiliśmy upiec szaszłyki. i wpadłem na pomysł, żeby zrobić marynatę z papryki chipotle, którą uwielbiam. a więc dwie takie papryki, o wspaniałym aromacie wędzonki, rozmiksowała moja żona (bo jej zlecam zadania wymagające użycia sprzętu kuchennego nowej generacji) z odrobiną oliwy, trzema ząbkami czosnku i sporą ilością kuminu kminu rzymskiego. po czym dodałem do tego troszeczkę gęstego sosu sojowego, sosu worce… worces… worcestershire (a może wy to piszecie bez zająknięcia, co?) parę kropli aceto balsamico i pół łyżeczki cukru. w tym wykąpałem pokrojoną w kawałki polędwicę.

a potem to już prosto. mięsko – boczek – szalotka – papryczka – mięsko – boczek – szalotka… i do pieca!

co tu dużo mówić. można mówić, ale nie da się opisać. no to kolejna fotka, proszę:

i jeszcze jedna, czemu nie

wkleiłem już 4 fotki i widzę, że też nie przekazują smaku. musicie po prostu spróbować!

jedliśmy z sałatą, pseudopomidorami i nachosami z torebki. popijaliśmy argentyńskim syrah, które było bardzo apropos. żałowaliśmy, że nie zaprosiliśmy gości. i że guacamole z wczoraj dziś wyglądało mało apetycznie i zostało wyrzucone. a poza tym, nie żałowaliśmy niczego.